Çok uzun zamandır kullanmadığım toplu taşıma araçlarını yakın bir tarihte yeniden kullanma imkânım oldu. Biz çocukluğumuzda özellikle gençlik dönemlerimizde ortaokul ve lise çağlarımızda toplu taşımaya binerken ve inerken bir adap, bir saygı vardı.
Binerken ve inerken bir saygı çerçevesinde geçerdi yolculuklarımız. Bir teşekkür , hayır duası alabilmek için içeride yaşlı teyze ya da amca gördüğümüzde yer vermek adına birbirimizle yarışırdık.
Dediğim gibi uzun zamandır kullanmadığım için son tecrübemde açıkçası gelişen olayları biraz yadırgadım, kızlı erkekli 8 9 tane lise çağlarında gençlerimiz benimle beraber dolmuşa bindiler, binerken bir hengâme içeride aynı şekilde üslupları bizim hiç alışık olduğumuz dilde olmayan konuşmalar...
Uzunca bir süre konuşmalarını dinledim ve gözlemledim. Sahi biz ne zaman bu kadar saygıyı unutur olduk? Aracın içerisinde 3 tane orta yaşlı tonton amca üstelik ayakta bir tanesinin elleri nasırlı belki de bir çiftçi ya da emekçi, boşalan yerlere oturmaya hali yok o kadar yorgun ancak gördüm ki bizim gençler koltuk kapmaca oynarcasına boşalan yerleri birbirlerine kaptırmamak için bir savaş halindeler. İşte o zaman anladım ki bizim zamanımızda ki saygı ve sevgi yeni kuşakta hiç olmamış ve de olmayacak gibi .
